تاثیر بیماری‌های اعصاب بر سلامت پوست

اهمیت نقش عوامل روحی – روانی در بیماری های پوستی برای متخصصین پوست به خوبی شناخته شده است.
تعامل بین پوست و ذهن افراد به اشکال مختلف تظاهر می‌کند. مثلاً در مورد بیماری های عود کننده ای مثل بیماری های التهابی پوست (مانند اگزما، پسوریازیس و آکنه) نقش تشدید کننده ی استرس و عوامل هیجانی به اثبات رسیده است.

از آنجایی که روحیه و اعصاب روی همه بخش‌های زندگی جسمی و روحی تأثیرگذارند، نمی‌شود از تاثیر اعصاب و روان بر پوست و زیبایی هم غافل بود. پوست مهم ترین بخش بدن می‌باشد و با داشتن رگهای عصب بی‌شمار، تمام احساسات و عواطف ما را به همه بدن منتقل می کند. از طرف دیگر بروز ضایعات و مشکلات پوستی به علت ایجاد ظاهری نازیبا سبب فشار روحی در افراد می‌شود.

بیماری هایی که در اثر تداخل ذهن و پوست انسان ایجاد می شوند چه بیماری هایی هستند؟

این بیماری ها را می توان به سه گروه تقسیم کرد:

گروه اول

بیماری هایی که در واقع پوستی هستند و تظاهرات جلدی دارند اما به وضعیت های روحی فرد پاسخ می‌دهند.
بیماری های پوستی که در اثر استرس بدتر می شوند مثل اگزما (حساسیت های پوستی) و بیماری پسوریازیس (بیماری صدف که لکه های قرمز برجسته پوستی همراه با پوسته ریزی های شدید به خصوص در سر و زانو و آرنج مشخص می‌شود) از این گروه اند. استرس در ۵۰٪ موارد باعث عود بیماری پسوریازیس و اگزماست. جوش صورت، طاسی سکه ای، پسوریازیس، حساسیت پوستی سرشتی، کهیر و درماتیت سبوره (شوره سر) همگی با استرس بدتر می شوند.

گروه دوم

بیماری های روحی روانی که فرد را وادار به ایجاد آسیب خواسته یا ناخواسته در پوست خود می کند در واقع این افراد مشکل پوستی اولیه ندارند. مثل کسانی که مرتب عادت به خارش دادن و خراشیدن قسمت هایی از پوست خود دارند یا افرادی که به طور عادتی موهای ابرو سر یا مژه خود را می کنند.
افسردگی، اضطراب با وسواس می تواند علت ایجاد این آسیب های فرد به پوست خود باشد.

گروه سوم

بیماری های اولیه پوستی که با ایجاد بد شکلی و عدم تناسب در ظاهر افراد باعث وقوع اختلال روحی مثل کاهش اعتماد به نفس، افسردگی و ترس از حضور در مکان های اجتماعی در فرد می‌شود. مثل افراد با جوش های غرور جوانی کیستی و شدید، افراد دارای خال های رنگی مادرزادی بزرگ، افراد دچار ویتیلیگو (لک و پیس) و طاسی های پیشرونده.

توجه کنید این تقسیم‌بندی به درمان بیماران بسیار کمک می کند. در واقع اگر پزشک عوارض اجتماعی و شغلی و مشکلات اجتماعی، خانوادگی ناشی از ظاهر یک بیماری پوستی را نداند پاسخ درمانی مناسبی از داروها در بیمار خود مشاهده نخواهد کرد.

بیماران عمدتا از توضیح راجع به جنبه های روانشناختی بیماری خود اجتناب می‌کنند. بیماری های پوستی اغلب تهدید کننده حیات نیستند اما زندگی طبیعی فرد را مختل می‌کنند. بیماران دچار بد شکلی های پوستی اغلب از اجتماع فرار می‌کنند و در اشتغال در مشاغلی که چهره ظاهری فرد، در آنها مهم است دچار مشکل هستند.